Sve što se dešavalo od početka izborne kampanje u SAD, praktično, od početka predsjedničke izborne kampanje, vodilo je ka tektonskim promjenama na planu geopolitike. Te promjene su nikad jasnije i eksplicitnije potvrđene na samitu bezbjednosti u Minhenu sredinom februara. Nije pretjerano govor američkog potpredsjenika DJ-Wensa nazvati istorijskim. Možemo se, naravno, sa njegovim stavovimai i kritikom koju je uputio staroj oronuloj dami (EU) slagati ili ne, ali sigurno ćemo se složiti da je EU zapljusnuo trampistički geopolitički talas.
Pođimo redom. Kao prvo impresionira javni nastup Trampove desne ruke i njegov kritički govor bez ikakvog uvijanja. Wens je eksplicitno odbacio toliko ponavljanu evropsku tezu o navodnoj ruskoj i kineskoj prijetnji po evropsku i zapadnu bezbjednost i, gle čuda, ustvrdio da glavna prijetnja EU dolazi iznutra. Upozorava na upitnost pravnih i demokratskih argumenata za poništenje predsjedničkih izbora u Rumuniji i pita treba li tako nešto možda očekivati uskoro i u Njemačkoj nakon njihovih izbora. EU pokazuje da se boji istinske volje svojih birača i spremna je da je guši nedemoratskim metodama uključujući cenzuru bez presedana.
Svakom objektivnom analitičaru je jasno koliko je amerikanac u pravu. Predsjednički izbori u Rumuniji su prvi konkretan pokazatelj otklona volje birače neke evropske članice od dominantnog političkog mejn strima EU. Predsjednički kandidat Đorđesku je protiv politike EU i otvoreno odbacuje podršku izgradnji najvećoj NATO bazi u Rumuniji, koja će svakako podstaći tenzije između Rusije i NATO. Prethodno su predsjednici Orban i Fico bili i ostali disonantni u taboru EU i nisu se libili od početka rata u Ukrajini upozoravati na pogrešan geopolitički pristup. Dva predsjednika i treći kandidat su predstavnici suverenističkog političkog talasa, koji se u EU javlja kao reakcija na dominantni liberalono- demokratski blok. Očigledno je jačanje suverenista tj. desnih političkih subjekata koje predstavljaju AFD u Njemačkoj, francuski Nacionalni front i druge političke struje u Španiji, Italiji itd. Ove partije povezuje želja da se prestane sa dosadašnjom rigidnom politikom vojne podrške Ukrajini i svako negiranje spremnosti da se sa Rusijom uspostavi diplomatska komunikacija I dijalog u traženju rješenja za ukrajinsku ratnu krizu. Ovi subjekti upozoravaju da je EU sada najveći gubitnik, te da bjesomučne sankcije prema Rusiji predstavljaju “pucanj u vlastitu nogu”. Uzroci rata se mogu tumačiti na ovaj ili onaj način, ali sada će mnogima lakše doći do “mozga” spoznaja da je pandorina kutija otvorena međunarodnim bezakonjem NATO država u činu agresije na suverenu državu SR Jugoslaviju 1999. godine. Bilo je to kršenje povelje UN bez presedana i izraz bahatosti natovske grupe država, koje sada itekako pozivaju na rusko kršenje međunarodnog prava. Mnogi od njih još uvijek neće otvoreno priznati vlastito licemjerstvo kao što je to nedavno učinio predsjednik Hrvatske Zoran Milanović. Ne bih ovdje ulazio u uzroke ukrajinske krize, ali nauk je očigledan: svjetski geopolitički poredak je nakon niza decenija zapadne hegemonije I brojnih slabosti koje su eskalirale tenzične tačke u dramatične ratne sukobe (Ukrajina i Izrael sa Gazom, Jordanom), ušao u fazu nepovratnih promjena ka multipolarnosti i jačanja neupitnih novih centara moći. Tu su zemlje BRIKS-a, prvenstveno Kina, Rusija I Indija, koje nezaustavljivo rastu ekonomski ali i vojno. Supremacija Zapada I SAD-a je već više od pola vijeka poduprta američkim dolarom, ali I tu se dešavaju promjene koje se ne mogu zaustaviti. Razlog je jasan. Zemlje BRIKS-a su ekonomski već nadjačale G7, a Kina je po paritetu kupovne moće u prošloj godini BDP-om premašila SAD. BRIKS najavljuje novu zajedničku valutu koju bi dobila svoju poziciju u međunarodnim trgovinskim transakcijama. To će biti bolno za dolar i neprikosnovenu dosadašnju poziciju SAD I Zapada, kako na ekonomskom tako I na ukupnom geopolitičkom planu.
Nije pogrešno zaključiti da je Trump raskrinkavanjem suštine djelovanja američkog USAID-a I ukidanjem većeg dijela njihovog budžeta za kojekakve projekte podrivanja “neposlušnih” državnih aparata širom svijeta, nepovratno preusmjerio američku geopolitiku sa netolerantne agresivne pozicije svjetskog šerifa na neutralniju politiku sa fokusom interesa na vlastitu ekonomsku politiku.
Dakle, svjedoci smo znakova koji najavljuju ozbiljne promjene na svjetskoj geopolitičkoj sceni. Ruska ratna intervencija se desila kao dramatična reakcija ili posljedica oštrog hegemonističkog kursa kolektivnog Zapada. Ne može biti sporno da je prekršeno međunarodno pravo garantovano Poveljom UN, ali ne po prvi put. Zapad je odbijao da vidi izlaz iz nastale situacije u bilo kojoj opciji izuzev u strateškom porazu Rusije, pa je skoro postignut sporazum između Rusije I Ukrajine u Istanbulu minirao preko čupavog i istrošenog Borisa Džonsona. Povijest će reći svoje, ali iako je Džonson samo mali eksponent zapadnih centara moći zavrijedio je u svoje i ime Zapada, strašnu anatemu vinovnika stotine hiljada smrti i razaranja u Ukrajini. Sada je svakome jasno kako se taj autistični politički gambit SAD i EU završava – mirovnim pregovorima između SAD i Rusije. EU je, ne samo, geopolitički poražena i marginalizovana, već je i veliki ekonomski gubitnik, a to će se na njenu globalnu poziciju jako odraziti.
Ima li nova realnost koju donosi “trumpizam” i poraz dosadašnje zapadne politike isključivosti, sankcija i podrške ratu za mir, implikacije i za naš balkanski prostor? Kakva je bila dosadašnja pozicija Crne Gore i ima li CG vanjsko-političku alternativu očigledno mlakoj i anemičnoj politici koja samo nekritički i bespogovorno slijedi Brisel? O tome u slijedećoj kolumni.
Mr. Milovan Baždar
