Hercegnovsko pozorište pridružuje se porukama koje će glumci čitati večeras pred početak predstava širom svijeta, kao tradicionalnu poruku povodom Svjetskog dana pozorišta, 27. marta. Autor je ove godine Teodoris Terzopulos, grčki pozorišni reditelj i glumac, čije je stvaralaštvo obojeno drugačijim interpretacijama antičkih tragedija. Pridružuje se ponosno na 30. Hercegnovske aprilske pozorišne svečanosti, naš HAPS, radosno zbog novih susreta u Dvorani Park u kojoj je kod „dobrog stanodavca“ „dobar podstanar“, ali već skoro 15 godina bez svog kutka u gradu čije ime u kontinuitetu 40 godina uspješno nosi.
Podsjećamo, u oktobru 2011. Pozorište je iseljeno iz Burovine… iz zgrade koju je čuvalo, činilo živim kulturnim centrom gotovo tri decenije. Iselilo se Pozorište protestvujući, na svoj način, igrajući na poklon publici svoje i predstave pozorišta iz okruženja. Iselilo se uz obećanje da neće stati. I nije! Nije zahvaljujući baš toj publici, onim riječima podrške koje su tada stizale iz svih krajeva svijeta. Za samo pet dana bilo ih je više od hiljadu prikupljenih u gradu i još više od 1000 upućenih iz regiona, evropskih zemalja, Amerike, Afrike, Australije! Pozorište nas je tada ujedinilo i pokrenulo, ujedinjuje i danas u ljubavi ali i dubokoj zapitanosti o kojoj piše Teodois Terzopulos.
-Može li pozorište da odgovori na poziv upomoć koje naše doba šalje u svetu osiromašenih građana, zaključanih u ćelijama virtuelne stvarnosti, ukopanih u privatnost koja ih guši? U svetu robotizovanih života unutar totalitarnog sistema kontrole i represije koji obuhvata svaki aspekt naše stvarnosti?
Da li je pozorištu stalo do ekološkog uništenja, globalnog zagrevanja, masovnog gubitka biodiverziteta, zagađenja okeana, topljenja glečera, šumskih požara i ekstremnih vremenskih nepogoda? Može li pozorište da postane aktivan deo ekosistema? Pozorište već godinama svedoči uticaju čoveka na planetu, ali ne nalazi način da se suoči sa ovim problemom.
Da li je pozorište zabrinuto zbog stanja svesti koju oblikuje XXI vek u kom se ljudima manipuliše zbog političkih i ekonomskih interesa, uz pomoć medija i kompanija koje oblikuju mišljenje? Društvene mreže, koliko god da olakšavaju komunikaciju, postale su alibi za interakciju, jer omogućavaju sigurnu udaljenost od Drugog. Sveprisutan osećaj straha od Drugog, drugačijeg, stranog, dominira našim mislima i delima.
Može li pozorište da postane radionica u kojoj nastaje suživot različitog, bez ignorisanja traume koja krvari?
Mogu li reflektori pozorišta da osvetle društvenu traumu, umesto što obmanjujuće osvetljavaju samo sebe?
Ovo su pitanja na koja ne postoje odgovori, jer pozorište postoji i traje zahvaljujući pitanjima bez odgovora… Potrebni su nam novi narativni putevi, usmereni ka negovanju sećanja i oblikovanju nove moralne i političke odgovornosti, kako bismo izašli iz višestruke diktature savremenog srednjeg veka, kazao je Terzopulos.
I da ne zaboravimo, još je Breht sugerisao da pozorište nije ogledalo koje jednostavno reflektuje stvarnost, ono je lupa kroz koju sve vidimo jasnije.
Kada novski pozorišni maštari, kreativci, posvećenici, pogledaju u ogledalo vide Burovinu napuštenu i zapuštenu , praznu i ostavljenu. Kada pogledaju nekim unutrašnjim okom, kroz teatarsku lupu, san o obnovljenoj, otvorenoj, živoj Burovini djeluje kao moguć, ostvariv uz malo mašte, upornosti i dobre volje. Sve to se proteklih godina češće i istrajnije sabiralo ali još bez adrese na kojoj bi radilo Hercegnovsko pozorište sa decenijama željenim statusom gradskog teatra, koji je ipo svemu odavno zaslužuje.
Srdačno, vaše Hercegnovskog pozorište uz poziv na nove susrete u teatru, u Dvorani Park i na HAPS-u!
